Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80 τα ζυμαρικά που μπορούσε να προμηθευτεί ένα μέσο αστικό σπίτι ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Μακαρόνια σπαγγέτι και χοντρά με τρύπα για το παστίτσιο, κριθαράκι, χυλοπίτες, τραχανάς, αστεράκι, κουσκουσάκι και φιδές. Άντε και τα κανελόνια. και ξαφνικά ο ορίζοντας άνοιξε, διευρύνθηκε, η ιταλική πάστα έγινε must. Νέα σχήματα νέες φόρμες, νέες συνταγές, νέες γεύσεις. Οι πρώτες απόπειρες Ελλήνων παραγωγών να ανταποκριθούν σε αυτή την τάση, αν και αρχικά εντυπωσίασαν, δεν αποδείχτηκαν αξιόλογοι αντίπαλοι των αντίστοιχων ιταλικών. Αλλά, όταν υπάρχει δυναμική, αργά ή γρήγορα τα αποτελέσματα φαίνονται. Από αυτές τις πρώτες απόπειρες μέχρι σήμερα αρκετοί Έλληνες παραγωγοί, συνειδητοποιώντας την σημασία των διαφορετικών αλεύρων, κατάφεραν να παράγουν εξαιρετικής ποιότητας ζυμαρικά.

Μία τέτοια περίπτωση είναι και η Βίκυ και ο Κώστας Μπούκης ζευγάρι στη ζωή, άνθρωποι δημιουργικοί και δραστήριοι, που αξιοποιώντας μνήμες αποφάσισαν να μπουν στο χώρο παραγωγής τροφίμων επιλέγοντας τα αγαπημένα τους ζυμαρικά. Εστίασαν την προσοχή τους, πολύ σωστά, στην υφή και τη νοστιμιά, γνωρίζοντας ότι, αφ’ ενός για τη σωστή υφή χρειάζεται σιμιγδάλι, σε ότι δε αφορά την γεύση τον πρώτο λόγο έχουν οι καλής ποιότητας πρώτες ύλες. Και το αποτέλεσμα αναμφίβολα τους δικαίωσε. Σήμερα στην παραγωγή τους αριθμούν μια μεγάλη γκάμα διαφορετικών ζυμαρικών, παραδοσιακών και πιο σύγχρονων, όλα όμως με τη σωστή σύσταση, που τους επιτρέπει να βράζουν al dente χωρίς να λασπώνουν και να διατηρούν το σχήμα και τη γεύση τους.

Στην γκάμα με τα πιο «σύγχρονα» ξεχωρίζουν αυτά με τα λαχανικά, με χρώματα τόσο έντονα, που φέρνουν στο μυαλό πίνακα του Matisse, ίσως, γιατί χρησιμοποιούν πούλπα φρέσκων λαχανικών και όχι κονιορτοποιημένων αφυδατωμένων. Πολύχρωμες βίδες, ταλιατέλες και τραχανάς -μάλιστα σε αυτόν τον τελευταίο ανήκει ιδιαίτερη μνεία- που διατηρούν τη γεύση και το χρώμα τους μετά το βράσιμο. Αλλά και κοτσίδες και ταλιατέλες με κουρκουμά, βασιλικό, μανιτάρια, καπνιστή πάπρικα, μελάνι σουπιάς και θαλασσινό αλάτι.

Θα ήθελα όμως να σταθώ ιδιαίτερα στα «παραδοσιακά» και συγκεκριμένα στις χυλοπίτες, ένα είδος που έχασε μεγάλο μέρος από την δημοφιλία του τα τελευταία χρόνια, αν και αποτέλεσε για αιώνες ένα από τα βασικά ζυμαρικά της ελληνικής κουζίνας. Οι σύντροφοι τους τραχανάς και κριθαράκι ανέκαμψαν και βρήκαν τη θέση τους στη σύγχρονη κουζίνα, είτε ως κριθαρότο, είτε ως τραχανότο ή ακόμη και κρέμα ή τουίλ τραχανά, ενώ οι χυλοπίτες παρέμειναν συνδεδεμένες με παραδοσιακές μόνο συνταγές, να συνοδεύουν κόκορα κοκκινιστό ή κατσικάκι στον φούρνο. Εν τούτοις, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όταν φτιάχνονται με εξαιρετικής ποιότητας πρώτες ύλες, (όπως στην περίπτωση της pastaboukis) παραμένουν ένα από τα πιο νόστιμα, δελεαστικά και ευκολομαγείρευτα ζυμαρικά, που άνετα συνδυάζονται με πολλά άλλα υλικά εκτός από το κρέας. Σημειωτέον, ότι σε αυτή την εταιρία τις βρίσκουμε και με κατσικίσιο γάλα, που επαυξάνει αυτήν την αίσθηση νοσταλγίας.

Τα βρίσκουμε  διαδυκτιακά στο e-shop pastaboukis.gr